Aneta Jadowska – Szatański Pierwiosnek – historia prawdziwa

Jeśli ten dzień mógłby być gorszy, wyobraźni brakowało mu, co jeszcze musiałoby się zdarzyć. Fatum obeszło się z nim kompleksowo, bez dwóch zdań. Lekcja numer jeden, uważaj co przysięgasz kobiecie, zwłaszcza gdy „dopóki śmierć nas nie rozłączy” oznacza naprawdę cholernie długi okres czasu. Tak plus minus nieskończoność. Jego żona była diablicą. To nie metafora, wiedział o tym, kiedy stawał z nią przed ołtarzem. Faktycznie kłopotliwa była jednak domieszka krwi demona zamętu. Ten mały szczegół raczyła zataić przed nim w okresie narzeczeństwa. Raczej spory drobiazg, jeśli chodzi o tajemnice.

Właśnie dlatego bar wyglądał, jak wyglądał. Ślady krwi rozbryzgnięte były na ścianie i blacie, szkło chrzęściło mu pod stopami, a powietrze pachniało lepką mieszaniną alkoholu i owocowych soków. Gości wymiotło zaraz po tym, jak Braga się przemieniła. Tych rozsądnych. Pozostałych trzeba było wynieść. Cholera, to nie było dobre dla interesu. Westchnął i uniósł stołek, postawił go na ladzie i zamiótł dookoła podłogę. Bar i stołki były na niego ciut za niskie. Podobnie miotła, więc wciąż nieco zgarbiony zabrał się za sprzątanie. Ale jakby zrobił wyposażenie na swój wzrost, klientela miałaby powody do narzekania. Miał 230 cm i jakieś 150 kilo wagi.

Ale teraz nie czuł się wielkim jak głaz czartem, bohaterem, generałem piekielnej armii w stanie spoczynku. Przysiadł na jednym z krzeseł i oparł czoło o zwinięte w pięści dłonie. To nie mogło tak trwać w nieskończoność, ale nie wiedział, jak mogłoby się skończyć. Poza wersją, jaką zdaje się zaplanowała Braga – ale w tej wersji ona żywa i bogata buja się po piekle, a on wyciąga kończyny i odchodzi w stronę światła. Właściwie w stronę pełgającego płomienia, ale co tam, detale.

Szafa grająca nagle sobie przypomniała, że ktoś wrzucił do niej monety – widać pęknięcie szyby tylko na jakiś czas sparaliżowało mechanizm. Miękkie tony Heaven can wait popłynęły w powietrzu i uśmiechnął się lekko. Na niego z pewnością mogą tam poczekać.

Dziewczyna owinęła się szczelniej wojskową kurtką, bezskutecznie usiłując ochronić się przed wiatrem. Kurtka nie miała podszewki, a listopadowe powietrze pachniało już nadchodzącym śniegiem i mrozami. Od godziny tułała się po okolicy, nie bardzo wiedząc, co ze sobą zrobić. Może powinna faktycznie iść do swojej mentorki i poprosić o pomoc, ale nie była w tym zbyt dobra. Nie lubiła prosić. Coś sobie znajdzie. Byle nie musieć wracać do rana do mieszkania, w którym dwunożny dowód jej porażki cierpiał na poważny atak wzdychawicy i „porozmawiajmy o tym, co jest między nami”. Dźwięki szybkiej, gitarowej solówki przykuły jej uwagę. Zatrzymała się przed ciężkimi drzwiami i zadarła głowę odczytując wiszący nad nimi neon. Czerwone rurki mrugały, jakby na granicy przepalenia, ale napis był idealnie czytelny – Szatański Pierwiosnek, a w tle pełgające płomienie i hasło: Upadali najtwardsi. Uśmiechnęła się do siebie. Nie może być źle w miejscu, gdzie słuchają Iron Maiden, prawda? Płomyk zdawał się ogrzewać, choć był tylko wypełnioną gazem rurką. Coś kazało jej wejść, choć jej mentorka radziła jej się trzymać z daleka od miejsc, w których gromadzą się magiczni czy piekielnicy. Przynajmniej do czasu, aż będzie w stanie rzucić obronne zaklęcie bez zwalania na siebie sufitu czy podpalania włosów. Jakby zaklęcie było jedyną obroną, jaką posiadała. Pchnęła ciężkie drzwi i stanęła w progu, niepewna, jak zareagować na to, co widziała.

– Można? – zapytała wielkiego faceta, siedzącego w samym środku pobojowiska.

– Właściwie jest zamknięte – powiedział niechętnie.

– Gdyby było, nie dałabym rady wejść, nie? Zimno, że tyłek urywa…

Wzruszył ramionami wciąż na nią nie patrząc. Podeszła dwa kroki w jego stronę, zbyt ciekawska, by zignorować bałagan wkoło i jego zgarbione plecy, jakby dźwigał na nich cały świat. Był ogromny i całkowicie nieharmonijny. Twarz o wyrazistych, ale łagodnych rysach, miękkie brązowe włosy opadające na ramiona i sylwetka tura. Z zafascynowaniem spojrzała na jego zaciśnięte dłonie, każda była wielka jak bochen chleba. Nie miała pojęcia, jakiej był rasy, ale wyglądał potężnie. Uniósł nagle głowę, jakby wyczuł na sobie jej spojrzenie.

– Co tu jeszcze robisz? – warknął niezbyt uprzejmie, a ona aż otworzyła usta na widok jego zębów, cieniutkich jak szpileczki, wypełniających usta ostrą masą jak u tropikalnej rybki.

Zrobiła krok w jego kierunku, aż dzielił ich tylko blat stolika. Jego uniesiona brew z małą blizną przecinającą ją na pół, sugerowała, że nie oceniał jej zachowania jako przejawiającego ślady rozsądku.

– Mam dla ciebie propozycję nie do odrzucenia – uśmiechnęła się zachęcająco, ściągając z głowy kaptur wojskowej kurtki. Niemal czerwone włosy rozsypały się naelektryzowaną aureolą wokół jej głowy. Odgarnęła je niecierpliwym ruchem.

– Nie jestem zainteresowany takimi usługami – mruknął, wyczuwając wyraźnie zapach wanilii w powietrzu. Ostatnie czego teraz potrzebował, to romans czy choćby seks z jakąś wiedźmą płodności. Już widział reakcję Bragi na owoc niewierności.

Zaczerwieniła się, jakby ją uderzył. Przez chwilę oddychała ciężko przez nos, jakby starała się opanować.

– Nie o takich usługach mówiłam, durniu – warknęła w końcu.

– Twój zapach dowodzi czegoś innego – powiedział wprost, odchylając się na krześle i mierząc sylwetkę dziewczyny uważnym spojrzeniem. Była wysoka jak na dziewczynę, jakieś 180 cm, dość zgrabna, co mógł ocenić mimo za dużej o 2 rozmiary męskiej kurtki. Ładna, ruda, jasna, szarooka. Za młoda i za krucha dla niego.

– A ty pachniesz alkoholem, adrenaliną, mirrą i sokiem owocowym, czy to znaczy, że jesteś popijającym sprzedawcą ananasów ze świątyni sportów ekstremalnych? – warknęła.

Przez chwilę udało mu się zachować powagę, ale tylko sekundy. Śmiech rozsadził mu płuca. Sam nie mógł w to uwierzyć, nie pamiętał, kiedy szczerze się śmiał. Na pewno nie przez ostatnie miesiące, po tym, kiedy Braga wróciła po raz kolejny.

– No dobrze, jeden zero dla ciebie, oceniłem cię powierzchownie. Więc jaki masz interes do zaoferowania?

– Pomogę ci tu posprzątać.

– Za?

– Jakiegoś drinka i coś do jedzenia, jeśli masz.

Zmierzył ją spojrzeniem.

– Jesteś pełnoletnia?

– Jasne, mam dwadzieścia pięć lat – uniosła podbródek buńczucznie.

Zaśmiał się tylko. Jeśli ona ma więcej niż dwadzieścia lat, gotów był postawić jej butelkę pięćsetletniego „Szóstego kręgu”, którą trzymał schowaną na najgorsze czasy (skąd podejrzenie, że jeśli kiedyś ją otworzy i wypije, będzie to miało coś wspólnego z Bragą?).

– Pokaż dowód.

– Jesteśmy w Thornie, nie w Toruniu, nie powinno wystarczyć słowo? – mruknęła.

– Więc powiedz prawdę.

– Dwadzieścia – widząc jego wątpiącą minę spacyfikowała – dwadzieścia będę mieć za dziewięć miesięcy.

Uśmiechnął się pod nosem. Miał rację, była jeszcze dzieciakiem. Ale zabawnym dzieciakiem.

– Potrzebujesz pracy, pieniędzy?

– A kto nie? A ty potrzebujesz pomocy, bo ktoś tu urządził niezły kipisz. Oboje zyskujemy, co ty na to? – wyciągnęła w jego stronę dłoń. Przez chwilę patrzył na jej jasne, szczupłe palce, które mógłby zgnieść przez chwilę nieuwagi, ale ucisnął je delikatnie. Zaskoczył go mocny uścisk dziewczyny.

– Czy ty wiesz, kim ja jestem? – zapytał pewien, że zna odpowiedź.

– Na moje oko właścicielem zrujnowanej knajpy, który wszak ma dobry gust muzyczny i świetną pomocnicę? – uśmiechnęła się szeroko.

Odpowiedział jej uśmiechem, sam się temu dziwiąc. Szybko zakrył zęby, które zwykle przerażały ludzi. Nie wyglądała na przestraszoną. Raczej zaintrygowaną, przechyliła głowę na bok jak mały ptaszek. Stała na jednej nodze, drugą, obutą w glan stopą drapała się po łydce. Znów miał ochotę się zaśmiać.

– Leon, a ty? – przedstawił się krótko, bez wszystkich formalnych tytułów.

– Teodora, Dora właściwie. Mogę o coś zapytać?

– Pytaj.

– Jestem nowa w tym wszystkim… – zawahała się.

– W tym wszystkim?

– No w magii i alternatywnym świecie i tak dalej, więc nie bardzo wiem, czy to pytanie nie będzie obraźliwe, a Katarzyna mówiła, że mam trzymać raczej buzię na kłódkę, choć wtedy to na pewno niczego bym się nie dowiedziała – zaczerpnęła powietrza – kim jesteś?

– Właścicielem zrujnowanej knajpy, który wszak ma dobry gust muzyczny i świetną pomocnicę? – odpowiedział przekornie. W głębi ducha musiał przyznać, że obawiał się powiedzieć jej prawdy. Jeśli była nowa, nie wiedziała, że nie powinno jej tu być, nie powinni rozmawiać. A jego zaczynało cieszyć to, że tu jest.

– To na pewno – uśmiechnęła się szeroko – ale…

– Pytasz o rasę, tak?

Przytaknęła. Gdyby od dziecka żyła wśród magicznych, albo gdyby przeszła pełne szkolenie pewnie sama by zawęziła krąg podejrzeń, ale dopiero od roku wiedziała, że jest magiczna, przeszła pierwsze szkolenie w Trójprzymierzu, ale tam nie spotkała nikogo takiego jak on.

– Jestem piekielnikiem, czartem, by być precyzyjnym – powiedział cicho, spodziewając się, że za chwilę ucieknie. Zaczynał jednak się uczyć, że założenia zwykle nie sprawdzają się z tą dziewczyną. Jej oczy rozszerzyły się i przysunęła sobie krzesło tak, że siedziała tuż przy nim.

– Prawdziwym piekielnikiem? Z piekła?

– Z tego co wiem nie ma lewych piekielników.

– Super!

Zaśmiał się i już nawet nie próbował zasłaniać ust. Ta mała była zabawna. Jej entuzjazm był zaraźliwy. I mógł ją sporo kosztować w ich świecie. I tylko niewiedzą mógł tłumaczyć, to, że nie zapytała czym się różni czart od czorta. Westchnął. Ktoś jej kiedyś powie i jak wtedy będzie na niego patrzeć?

– Prawdziwy czart! Kto by pomyślał, że będę siedziała w knajpie z czartem! Wszystkie czarty wyglądają tak, jak ty?

Zagryzł wargę. Może jego mieszane dziedzictwo jednak do niej dociera. Nie chciał być traktowany jak dziwadło, miał to za sobą. Od tysiąca lat nikt nie ośmielił się żartować z jego rodziców, z jego włosów, oczu… Dowodów na głupotę jego matki. Zauważyła jego zmianę nastroju. Wyciągnęła rękę i położyła ją na dłoni Leona. Spojrzał zaskoczony na jej jasne palce na swojej śniadej dłoni.

– Hej, powiedziałam coś nie tak? Nie gniewaj się, jestem jeszcze zielona, nie chciałam cię urazić, serio. Nie zawsze wiem, co jest jakąś newralgiczną kwestią – zamknęła na chwilę oczy i westchnęła. – Leon, nie gniewaj się, za zimno jest żebym cieszyła się na myśl o ulicy.

– Nie masz gdzie mieszkać? – zapytał, choć nie powinno go to interesować.

– Mam, tak jakby, nieważne, przepraszam, jeśli powiedziałam coś nie tak.

– Nie, nie powiedziałaś. Powiedzmy tak, nie ma wielu czartów i z tego co wiem, wyglądają na oko jak ja.

– Jesteście rzadcy? To tak jak ja – uśmiechnęła się szeroko – wiesz, że jestem wiedźmą sprzecznych linii? Czad co? W teorii powinnam dziedziczyć tylko jedną magię, a ja z obu stron dostałam gen recesywny i mam mieszane dziedzictwo. Juliana i Jemioła usiłowały rozgryźć jak to się mogło wydarzyć, ale wciąż nie widzą. Ich zdaniem, co się nie powinno udać. A jednak!

– W teorii mnie nie powinno być na świecie, moja matka była czortem, a ojciec, cóż nie. Stąd ja jestem czartem. Nieczystej krwi czortem.

– Czart brzmi lepiej niż czort. Poza tym jak masz więcej dziedzictwa, sam możesz wybierać, jaki chcesz być. To szansa na obejście determinizmu genetycznego, tak to widzę. Moim zdaniem zawsze lepiej jest być kimś wyjątkowym niż kimś zupełnie przeciętnym. Poza tym to, że się tym gryziesz nie zmieni tego, kim jesteś.

Spojrzał na nią uważnie, niepewny, czy ona mówi poważnie. Tak lekko przeszła do porządku dziennego nad czymś, czego nikomu nie mówił z własnej woli, a nikt nie ważył się rzucić mu w twarz prawdy. Prawdy o tym, że jego matka puściła się z pierzastym, aniołem, po którym miał brązowe oczy, nie czerwone jak przystało na piekielnika, miękkie brązowe włosy a nie sztywną czarną szczecinę, jak ludzie jego matki. W młodości strzygł się do skóry, byle nikt tego nie widział. Później zrozumiał, że im bardziej coś chce ukryć, tym bardziej zwraca na to uwagę, więc pozwolił włosom odrosnąć. Gdyby wiedział, że przyciągnie tym Bragę, cholera.

Zdjęła kurtkę, odsłaniając granatowe dżinsy i czarny sweter w plecione warkocze. Z przepastnej torby wygrzebała gumkę do włosów i związała je wysoko w koński ogon.

– Zabieramy się do roboty?

Skinął głową. Po godzinie zebrał prawie pełne wiadro szkła, blaty i podłoga były czyste, nawet rozbryzgi krwi na ścianach zniknęły. Dora stała przed szafą grającą i w skupieniu oglądała popękaną szybkę.

– Mogę to spróbować naprawić – powiedziała.

– Nie trzeba, zadzwonię do serwisu.

– Może tak będzie lepiej – mruknęła – moje zaklęcia jakoś wolą destrukcję niż naprawianie. Niby znam inkantacje naprawiające, ale efekty bywają straszne.

Uśmiechnął się, tak, pasowało to do niej. Przez godzinę, podczas sprzątania opowiadała mu historyjki ze szkolenia, nie wiedział, że można być aż tak narwanym i tyle razy lądować w szpitalu w tak krótkim czasie. To ich łączyło. On jako dzieciak też próbował całemu światu coś udowodnić, musiał być najlepszy. Ale nie zwierzył jej się z tego. Wolał milczeć i słuchać. Dziewczyna mówiła prawie cały czas, jej głos wypełniał mu głowę, oddalając jakoś czarne myśli, które dociskały go o podłogi zanim się pojawiła. Ze zdziwieniem uświadomił sobie, że naprawdę polubił tą trzepniętą pannicę i śmieje się przy niej częściej, niż przez ostatnie dekady.

– Więc tylko mi powiedz, kto tak zdemolował lokal? – zapytała przecierając blat stolika mleczkiem do polerowania.

– Moja żona.

Spojrzała na niego, znów przechylając głowę niczym ptaszek.

– Musiała się bardzo… zdenerwować.

– Nie zna umiaru.

Spodziewał się, że komentarze będą obszerniejsze, ale dziewczyna tylko skinęła głową i jakiś cień przemknął w jej szarych tęczówkach.

– Skończone. Teraz obiecane jedzenie – powiedział po wyrzuceniu do śmietnika szczątek rozbitego krzesła.

– I picie – dodała mrugając szelmowsko.

Zestawił stołki z baru i wszedł za kontuar, gdy Dora wdrapała się na wysoki stołek.

– Więc na co masz ochotę? – zapytał.

– Kanapkę, obojętnie z czym, pod warunkiem, że to coś nie jest salami ani owocami morza. I… – zaczęła uważnie studiować menu z drinkami – masz duży wybór, może… Grzech pierworodny, albo Siarkę?

Spojrzał na jej jasną twarzyczkę i pokręcił głową. Potrafił wyczuć kłopoty, kiedy je widział.

– Maleńka, nie mogę ci podać drinka na bazie siarki, szóstego kręgu czy ogni piekielnych – powiedział zdecydowanym tonem.

– Dlaczego? – naburmuszyła się lekko – jestem pełnoletnia, a my magiczni nie możemy się upić… Tak mówiła Katarzyna.

– Ludzkimi alkoholami nie możecie, ale to jest woda ognista, dosłownie, alkohol piekielników. Nie upijesz się skarbie, ty po prostu zaliczysz zgon, caput, rozumiesz? A kac męczyłby cię przez tydzień.

– Wtedy wypiłabym „7 dzień”, tu jest napisane, że to klin po sześciu dniach sterania.

– Tylko jeśli jesteś piekielnikiem. Ty cierpiałabyś jeszcze bardziej.

– Więc co, nie mogę nic wypić? – skrzywiła się lekko i rozczarowanie wypełniło jej oczy po brzegi.

– Umówmy się, że zrobimy specjalny drink na zamówienie, idealny dla ciebie, co ty na to?

Przez chwilę myślał, że nie chwyci przynęty, ale rozchmurzyła się.

– Ale nie masz na myśli czegoś bezalkoholowego jak dla bambini?

– Nie, możemy zacząć od wódki, ludzkiej, która nie powala słonia samym zapachem.

Skinęła zadowolona.

– I co dalej?

– Co lubisz?

– Nie mam zbyt wielkiego doświadczenia, hurtowe ilości piwa w liceum raczej się nie liczą… Chcę by był trochę słodki, ale nie za bardzo, kolorowy, i żeby nie było czuć za bardzo alkoholu, bo każdy ma paskudny smak – wyliczała odginając palce.

Uśmiechnął się półgębkiem. Większość przychodzących wolała coś, co wykręca gębę na drugą stronę i wywołuje drgawki w wątrobie. Zajrzał do szafki pod barem, przesuwając kartony i butelki. Po chwili wychylił się i nalał dziewczynie do shakera wódki, soków z limonki i kaktusa, przez chwilę grzechotał nim, aż dzwoniły kostki lodu i nalał gotową mieszankę do wysokiej szklanki. Na wierzchu położył plaster ogórka, dla świeżego aromatu. Przez chwilę oglądała i wąchała drink, jakby nieufna, ale oczy miała jasne i podekscytowane. Upiła mały łyk, potem następny i wyszczerzyła się do niego w uśmiechu.

– Rewelacja! Jak go nazwiesz?

– Wymyśl coś. To twój drink.

– Podoba mi się ten kolor, wygląda jak rzekotka drzewna, ale przecież nie nazwę go żabka, musi być coś potężniejszego, by pasowało do Szatańskiego i tych mrocznych nazw z menu… Smok, nazywa się smok – uśmiechnęła się i upiła kolejny łyk.

Skinął głową. Jakoś czuł, że wielu chętnych prócz niej nie będzie miał na takie cudo. Ale obiecał sobie, że zawsze będzie miał po kartonie każdego z tych soków na stanie.

Zjedli w spokoju po solidnej kanapce.

– To o co chodzi z tym, że nie chcesz wracać do mieszkania? – zapytał jakby mimochodem.

– Nic ważnego, głupota i tyle.

– Mieszkasz w Thornie?

– W Toruniu, podobno jestem zbyt niestabilna, by na razie mieszkać tu na stałe.

Skinął głową, przeżuwając kolejny kęs.

– Zawsze możesz wpaść tutaj, choćby co wieczór. Przyda mi się mała pomoc.

– Serio? Mogłabym?

Przytaknął. Lubił sprawiać, że się uśmiechała, jakby w środku zapalała jej się stuwatowa żarówka. Nawet włosy zdawały się być bardziej płomienne, jakby i one uczestniczyły w jej radości. Jak to się stało, pomyślał, że ta mała znalazła do mnie drogę, o której nie wiedziałem, że istnieje?

Przychodziła co wieczór. Czasem jej torbę wypełniały książki, czytała w kącie nie zważając na hałas czy ruch dookoła, czasem były tam noże, ważyła je w dłoniach, czyściła, uczyła się sztuczek. Szybko dowiedział się, że oprócz zwykłych studiów i szkolenia magicznego, dziewczyna ma jeszcze treningi aikido, walkę wręcz i kickboxing – wszystko po to, by ujarzmić jej wojowniczą naturę i dać upust nadmiarowi energii.

– Bez tego parę rzeczy wkoło mnie miało tendencję do wybuchania – powiedziała spokojnie, kiedy zapytał.

Większość bywalców próbowała ją zaczepiać, dopóki nie ustawiła ich kilkoma ciosami w szczękę czy rozbitymi na głowie kuflami. Ustąpili, kiedy zauważyli jego pełne dezaprobaty spojrzenie i dłoń wielkości bochna chleba na jej ramieniu. Zaadaptowała się do otoczenia zdumiewająco szybko, a on wyczekiwał popołudnia, kiedy przychodziła, wdrapywała się na stołek, zamawiała swoje zielone paskudztwo (jak zawsze na koszt firmy) i zabawiała go opowieściami. Niektóre były tak niesamowite, że podejrzewał ją o fantazjowanie, ale zaklinała się, że mówi prawdę. Sprawdził po cichu niektóre z nich. Wszystkie były prawdziwe. Nie powiedział jej, czego się dowiedział, a mianowicie, że jej osoba budzi dość duże zainteresowanie. Nie chciał jej wystraszyć. Zrobił, co mógł, dyskretnie rozsiał wici, że mała jest pod jego opieką. O tym też jej nie wspomniał, mogłaby zareagować nerwową dumą typową dla nastolatek.

Minął miesiąc nim Braga wróciła. Wpadła do baru tuż przed zamknięciem. Kilku bywalców natychmiast poderwało się do wyjścia, widząc jej płonące czerwienią oczy i rogi – widomy ślad, że jej demonia część jest w rozkwicie i jest wkurzona. Dora zaczytana w jakimś solidnym tomiszczu zdawała się jej nie zauważyć.

Nie nazwałby awanturą tego, co się wydarzyło chwilę później. Raczej eksplozją. Szkoło wybuchało, znacząc podłogę i ściany kroplami niedopitych drinków, stolik stojący najbliżej jego żony poszybował i rozbił się o ścianę. Wściekłość Bragi unosiła przedmioty i ciskała nimi w czarta jak w tarczę do darta.

Dopiero huk sprawił, że Dora uniosła głowę znad książki. Zmarszczyła brwi niepewna, co widzi. A widziała tuzin noży zmierzających wprost na Leona, który stał jak skała, nie cofając się nawet o krok. To nie była pierwsza próba sił między małżonkami, a on miał dosyć ustępowania jej we wszystkim. Dora wskoczyła na bar, z jej rąk wytrysnęła kula światła, pulsującego błękitem i bielą. Trafiła w kłąb noży i wszystkie wbiły się w ścianę dwa metry od niego. Upewniła się, że nic mu nie było, skierowała swoją uwagę na sprawczynię całego zamieszania. Jednym ślizgiem po lśniącym, kamiennym blacie była między Bragą a Leonem i ustawiła między nimi ochronną tarczę. Zwinne ruchy jej palców podpowiedziały mu, że szykuje się do ataku. Nie umknęło mu także, że w nerwach odgięła palec serdeczny i zaklęcie lewitacji zmieniła w zaklęcie podpalające. Nic dziwnego, że jej magia miała tendencję do destrukcji.

Nastoletnia dziewczyna bez strachu mierzyła wściekłym wzrokiem rozszalałą i przeobrażoną diablicę. Telekinetyczna energia napinała tarczę ochronną, kiedy Braga znów usiłowała rzucać w męża ostrymi przedmiotami. Opadały na podłogę w nieładzie. Dora była zachwycona, w życiu nie udało jej się zrobić lepszej tarczy ochronnej! Gdybyż Juliana to widziała, jej świadectwo wyglądałoby znacznie lepiej.

Leon przymknął oczy, głęboko poruszony tym co się stało. Ta mała wiedźma stanęła między nim, a atakującą diablicą. Narażała się, by go chronić. To było głupie, nawet bardzo, ale jakieś wzruszenie ścisnęło mu gardło. Ile czasu minęło, kiedy ktoś był dla niego gotów ryzykować cokolwiek?

Wściekłość Bragi rosła, niczym gorący wiatr wypełniała pomieszczenie, sprawiając, że wszystko się trzęsło, a lustro na ścianie zakołysało się i z hukiem spadło na podłogę i uruchomiło klątwę. Bariera ochronna, jak wszystkie zaklęcia w tej sekundzie przestały działać.

– Siedem lat pecha dla ciebie – krzyknęła dziewczyna i uchyliła się, by krzesło, którym cisnęła w nią diablica nie rozbiło jej głowy. Nie tracąc czasu odbudowała tarcze, znów osłaniając Leona i siebie przed gniewem diablicy.

– Dość! – wrzasnął Leon.

Zwolnił osłony i pozwolił, by jego mroczna, gęsta aura zalała pomieszczenie. W ramach przypomnienie Bradze, z kim ma do czynienia. Nie chciał jej zabijać, ale zrobi to, jeśli będzie musiał. Źrenice diablicy rozszerzyły się gwałtownie. Cofnęła się krok i następny. Ślady płomieni znikały z oczu, rogi przestały być widoczne. Spojrzał na dziewczynę niepewny, jak ona zareaguje na jego aurę, ale była spokojna i wciąż w pozycji ochronnej, gotowa podpalić Bragę. Diablica podążyła za jego wzrokiem, wyczytała w nim więcej, niż chciał.

Rzuciła mściwe spojrzenie dziewczynie, która wciąż siedziała na barze między nią a Leonem.

– Nawet o tym nie myśl, to moja vantia – warknął Leon.

Szkarłat wypełzł na policzki Bragi.

– Nie możesz tego zrobić!

– Zrobiłem. Masz coś jeszcze do powiedzenia? Jeśli nie, wynoś się i nie wracaj, dopóki nie nauczysz się nad sobą panować. Nie każ mi donieść o wszystkim Lucowi. Wiesz, że by tego nie pochwalał.

Zacisnęła wargi w bezradnej wściekłości.

– To nie jest moje ostatnie słowo, Leon!

– Na chwilę obecną, zdecydowanie tak.

Wyszła. Szkło trzaskało pod jej obcasami. Dora rozejrzała się po barze z niedowierzaniem.

– Ta to rzucanie talerzami doprowadziła do rangi sztuki. O co poszło? – spytała w końcu.

– O to co zwykle. Różnice nie do pogodzenia – mruknął niechętnie.

Nie miał siły, by komukolwiek opowiadać historię stu lat totalnie poronionego małżeństwa. Może dlatego jeszcze nie wniósł pozwu rozwodowego – musiałby wielokrotnie i przy licznych świadkach opowiadać o upokorzeniu, porażce, pomyłce, katastrofie, czyli o stu latach ze swoją żoną. Dora szybko odczytała jego powściągliwość i zmieniła temat.

– Co to jest vantia?

Nie chciał, by zadała to pytanie. I nie mógł jej powiedzieć prawdy. Właściwie to mógł, ale nie chciał. Spodziewał się jej reakcji, a nie chciał jej do siebie zrazić. Choć jeśli nie wzdrygnęła się nawet na jego aurę, pochodzenie uważała za atut, co jeszcze mogło ją zrazić? Ta świadomość rozlewała mu się ciepłem w klatce piersiowej. Spojrzał w ciekawskie, szare oczy i podał jej wymijającą odpowiedź:

– Taki mały brzdąc, jak ty.

Zaśmiała się cicho i usiadła na barze, stopy zakołysały się jak u małej dziewczynki.

– Przy tobie każdy jest małym brzdącem, Leon, jesteś jak góra – wykonała szeroki zamach mający jasno obrazować jak był ogromny. Na psy piekielne, przy niej miał ochotę szczerzyć się jak dzieciak.

– To co, ja biorę miotłę a ty ścierkę? – zatarła ręce, jakby faktycznie rwała się do roboty.

– Jasne, a potem cię nakarmię.

Podszedł o krok i oparł się biodrem o bar, tuż obok niej. Chciał jej podziękować, za to, co zrobiła, nawet jeśli to było bezdennie głupie. Nie spodziewał się, że ktoś będzie się o niego troszczył na tyle, by samemu się narażać. Noże Bragi zraniłyby go, ale uleczyłby się błyskawicznie. Ale gdyby tej małej coś się stało, byłoby mu naprawdę źle na duszy. Słowa nie chciały jednak przejść mu przez gardło.

Uniósł jej dłoń i ustawił palce we wzór zaklęcia lewitacji:

– Lata – powiedział. Przesunął palec serdeczny we wzór, którego chciała użyć wobec Bragi. – Płonie – dodał.

Przez chwilę spoglądała na swoje palce. Zaczerwieniła się, kiedy dotarło do niej w czym rzecz.

– Cholerka, na sprzątanie po tym zaklęciu nie wystarczyłby mop.

Uśmiechnął się, nawet przez chwilę nie przyszło mu do głowy, by ukrywać usta i ostre jak u drapieżnej rybki zęby.

Subscribe
Powiadom o
guest

Witryna wykorzystuje Akismet, aby ograniczyć spam. Dowiedz się więcej jak przetwarzane są dane komentarzy.

29 komentarzy
Najstarsze
Najnowsze Popularne
Inline Feedbacks
View all comments
Czarownica
Czarownica
11 lat temu

Ale fajnie, taka miła niespodzianka. Lubię takie. I oby ich jak najwięcej 😉 Z drugiej strony – im więcej takich niespodzianek, tym trudniej się doczekać drugiego tomu przygód naszej wiedźmy, bo już chciałoby się dorwać je w ręce.

Oksa
Oksa
11 lat temu

Kurde, to było naprawdę wzruszające opowiadanie. Spodziewałam się raczej innej historii przyjaźni Dory i Leona, nawet jeśli ona sama często wspominała, że traktował ją jak córkę. Chyba prawie każdy magiczny bohater i jednocześnie detektyw ma „swojego” znajomka w barze i tutaj Dora wpisuje się idealnie w ten schemat 🙂 Słowo schemat może brzmi odstręczająco, ale zostało użyte w jak najbardziej pozytywnym znaczeniu 🙂

Jada
Jada
Editor
11 lat temu

Ale teraz już chyba jasnym też jest, czemu dorosła Dora bardzo rzadko korzysta z zaklęć-gestów, raczej krąg i zaklęcia wiązane krwią. Jak się ma ekspresywną gestykulację lepiej uważać 😉

Oksa
Oksa
11 lat temu

A popatrz, nawet nie zwróciłam większej uwagi na to, że znalazł się powód jej niechęci do tego typu zaklęć 🙂 Przyznaję jednak, że w bohaterkach i bohaterach zawsze pociągała mnie taka postawa, w której starali się oni jak najlepiej dokształcić wszelkie aspekty swojej magii – i nie mam tu na myśli oczywiście dążenia do stania się wzorem humanisty 😛 Nigdy nie wiadomo, kiedy dana zdolność czy zaklęcie może się przydać, skoro w danej dziedzinie jest on/ona niestabilny, a mimo to stara się uzyskać w tym jak największą kontrolę – to jestem pełna podziwu. Może Dora kiedyś się przekona również do… Czytaj więcej »

Jada
Jada
Editor
11 lat temu

Może… w 4 tomie używa magii iluzji, choć na świadectwie nie miała z niej nawet trójczyny. I wychodzi jej to znacznie lepiej niż na szkoleniu. Myślę, że to także kwestia motywacji, szkoła nie zawsze potrafi wyciągnąć z nas to, co najlepsze, co innego teoretyzować o barierach ochronnych, co innego stanąć naprzeciw rozwścieczonej diablicy i osłaniać siebie i przyjaciela.

Oksa
Oksa
11 lat temu

Z drugiej jednak strony rozumiem potrzebę nie babrania się z rzeczami, w których jest się dość poważnie ekhm destrukcyjnym 😛
Pewnie kwestia motywacji, ale ile sama adrenalina i wymogi sytuacji potrafią, to tylko studenci na egzaminach mogą potwierdzić 😀
A z innej beczki – jak idzie opowiadanko o naszym kochanym ZUS-ie? 🙂

Jada
Jada
Editor
11 lat temu

Hehe, ZUS jest wyzwaniem, zacznę je pewnie pisać jak tylko skończę kurs, na którym m.in. poznaję tajniki ubezpieczeń społecznych 😉 Wcześniej na pewno dodam coś innego, obiecuję sobie co najmniej 1 na miesiąc, albo i częściej. Dla was jest znacznie milej pisać niż do szuflady, a pism coraz mniej i coraz dłuższe czekanie. Skoro na powieść musimy czekać, to choć opowiadania powinny być na pociechę bez czekania w nieskończoność.

Oksa
Oksa
11 lat temu

No to się bardzo cieszę, choć muszę się przyznać do jeszcze jednej rzeczy – nie lubię formy opowiadań. O ileż jest to w takim razie bardziej przyjemne, jeśli jakieś mi się spodoba 🙂 do takich z ulubionymi bohaterami nie trzeba mnie długo nakłaniać, do innych – gorzej, ale wiem, że można wśród nich spotkać prawdziwe cuda, więc staram się, staram…

Dominika
Dominika
11 lat temu

Witaj Bardzo lubię twoją twórczość. Opowiadania również przeczytałam wszystkie – treść jest świetna, jedynie mam wrażenie, że korekta w kilku miejscach siadła. Broń boże się nie czepiam, ani świętym strażnikiem języka polskiego nie jestem, ale kilka rzeczy w tekście razi. „- Dwadzieścia – widząc jego wątpiącą minę spacyfikowała – dwadzieścia będę mieć za dziewięć miesięcy.” Spacyfikować można nieznośne dziecko, ona tutaj co najwyżej skapitulować mogła – tak mi się wydaje. Ponadto w opisie burdy rozpętanej przez Bragę w tekście są przeskoki pomiędzy Leonem i Jadą, przeskoki które są niczym nieuzasadnione i wprowadzają nieład. Chyba że takie było zamierzenie autorki –… Czytaj więcej »

Arionka
Arionka
Reply to  Dominika
9 lat temu

ej, czepiasz się z lekka.
przeskoki doskonale malowały gwałtowne tło, a bez tego ani rusz.
jak dla mnie w pełni namalowany pełny obraz, a nie prześlizg po lustrze wody 🙂
poza tym to nie lekcja j.pol, żeby się czepiać stylistyki zdań, to fikcja literacka – niestety 🙁 , ale wracając do stylistyki – wierz mi, nie ma się czego czepiać, żadnych błędów. Może przeczytaj jeszcze raz i dostrzeż wszystkie przecinki i kropki ;p

Lupa
Lupa
11 lat temu

Musze ze wstydem przyznać, że do Twoich książek długo musiała przekonywać mnie przyjaciłka jednak, gdy jej się to już udało to zakochałam się w tym niesamowitym „trójkącie” fajnie czyta sie opowiadania choć zaostrzają one tylko apetyt na pełną książkę

Jada
Jada
Editor
Reply to  Lupa
11 lat temu

Lupa, świadectwo nawrócenia przyjęte, idź i nie grzesz więcej 😀 A serio, pozdrów przyjaciółkę, która wie co dobre i ma odpowiednią siłę perswazji 🙂

Lupa
Lupa
Reply to  Jada
11 lat temu

Ma, ma jak to na wiedźme przystało. Oj po opisach chociaż by tańca we trojke to sie chce iść grzeszyć 😛

Hawk
Hawk
Reply to  Lupa
7 lat temu

Hi AlaGr,lneat to hear from you, Allan! I love your story and hope you are not offended that I mentioned your place by name. More of us need to be thinking inside the box, I guess. When we get back out that way, I’d sure enjoy meeting you and sharing some of your coffee.

lupa
lupa
Reply to  Lupa
8 lat temu

Właśnie przypomniało mi się jak parę lat temu napisałam ten komentarz. Parę minut temu skończyłam czytać Witkacego i żałuję, że czytam tak szybko. Miłość do Pani twórczości pozostała z niecierpliwością czekam na kolejne książki.

jada
jada
Reply to  lupa
8 lat temu

wszyscy czytacie za szybko 🙂

mikjam
mikjam
10 lat temu

Cudne opowiadanie, a to przyjemna niespodzianka znaleźć takie cudeńko w oczekiwaniu na część 3 😀

Arionka
Arionka
9 lat temu

Jada,
Dora jest w stanie umilić każdy dzień, nawet taki parszywy 😉

Jada
Jada
Reply to  Arionka
9 lat temu

Takie jej zadanie, cieszę się, że daje radę 🙂

Natalia
Natalia
8 lat temu

hej. wiecie co dziewczyny, w pewnych kwestiach jestem staromodna (choć postępowa jak widać też, skoro tu jestem), dlatego pozwolę sobie coś powiedzieć. Książki były strzałem w dziesiątkę. Czytelnicy czują wieczny niedosyt, co jest zrozumiałe, bohaterzy pasjonujący, przygody porywające. To wszystko budzi wiele emocji.Autorka ma wielki potencjał dlaczego więc z tych wszystkich opowiadań nie stworzyć kolejnej książki bądź książek? Co do mojego tradycjonalizmu- książka w ręcę, pachnący druk- ma swoją dusze i tego zaden ebook nie odda. Ale ile osób tyle zdań, uszanujmy każde. U mnie każda ciekawa ksiazka znajdzie swe miejsce na regale z książkami. Pani Aneto, robię miejsce na… Czytaj więcej »

Jada
Jada
Editor
Reply to  Natalia
8 lat temu

Hej Natalio, robię co mogę, by ci półka pustką nie świeciła zbyt długo 🙂

Aleksander
Aleksander
5 lat temu

Opowiadania są super przeczytałem wszystkie niebede się rozpisywać nie ja jestem od tego gdzie morzna przeczytać dalszy ciąg .Pozdrowienia z Londynu

jada
jada
Reply to  Aleksander
5 lat temu

opowiadania wyszły w Ropuszkach – antologii opowiadań, a te łączą się z seriami powieściowymi – Dory Wilk, Szamańskiej serii i poniekąd z trylogią Nikity, więc wiele przed Tobą, jeśli zaczynasz od opowiadań 🙂

Anna
Anna
4 lat temu

Mało!!!!

Aga
Aga
3 lat temu

Cudne opowiadanko

Malina
Malina
3 lat temu

Cudowne opowiadanie! Świetnie było poznać historie Leona i Dory. Czy ktoś mógłby mi wytłumaczyć jaka jest różnica między czortem a czartem bo jestem zagubiona w tym temacie 🙂

Jada
Jada
Editor
Reply to  Malina
3 lat temu

Czart nie jest czystej krwi – stąd sugestia, że matka Leona miała słabość do pierzastych – znaczy jest mieszańcem czorta i anioła 🙂

Krzysztof
Krzysztof
Reply to  Jada
1 rok temu

Ten tytuł będzie już na zawsze przynależał do książki Guy N. Smith’a

Jada
Jada
Editor
Reply to  Krzysztof
1 rok temu

Przez Guya N. Smitha knajpa nazywa się dokładnie tak, jak się nazywa 😀 Bo przecież przeczytałeś na tyle, by wiedzieć, skąd tu ten tytuł, prawda? Nie komentowałbyś w ciemno…