Za pięć dwunasta, czyli prawie że już

Słusznie zbeształa mnie ostatnio jedna z czytelniczek, że strasznie dawno nie zaglądałam na bloga. Biję się w pierś. Zwłaszcza, że powody trudno wyjaśnić. Kojarzycie ten moment na chwilę przed rozdawaniem prezentów gwiazdkowych, albo gdy do urodzin coraz bliżej, albo sylwester dobiega końca i coraz bliżej nowego roku, z którym wiążecie wielkie nadzieje? To ostatnie mamy na tyle na świeżo, że nie powinno być kłopotu z wizualizacją tego napięcia, lekkiego podniecenia, uśmiechu, który wypływa na usta, by zgasnąć, bo jeszcze nie teraz, ale już za chwilę…

Wszystkie te emocje, plus lekki strach, towarzyszy mi teraz. Bo za 5 dni premiera „Bogowie muszą być szaleni”. W teorii nie powinnam się denerwować, bo nie mam żadnego wpływu na to, jak świat (czy też skromniej, polski fragment świata) zareaguje na tę książkę. Napisałam ją i tyle. Docierają do mnie jakieś pozytywne szepty (wciąż niejawne) od tych, co już powieść czytali, ale czas pokaże, czy się przyjmie czy nie. Nerwy jakieś zostają. Ale i ekscytacja, bo przecież za chwilę będzie gotowa, materialna, śliczna jak z obrazka książeczka, dostępna w księgarniach, no czad po prostu. Może za blisko jestem od debiutu, by nie zachwycało mnie to nad wyraz oszałamiające doświadczenie zobaczenia swojej książki na półce w empiku czy innej księgarni.

Jednocześnie, nie mogę zauważyć różnic między czekaniem na premierę Bogów a premierę Złodzieja niemal idealnie rok temu. Bo rok temu byłam anonimowym człowiekiem i wysyłałam Złodzieja w obcy świat, bez cienia pewności, że znajdzie sobie drogę do serc czytelników. Bogowie nie idą w obcy świat. Dora ma już sporo przyjaciół na świecie, ludzi, którzy czekają na kolejny tom, głośno się go dopominali, kiedy nie było pewne, kiedy i czy się pojawi. Wiem już, że Bogom nie grozi bezdomność, bo są domy Doroprzyjazne 🙂 Rok temu siedziałam sobie sama w domu, gryząc ręce. Dziś, po części z winy Komety, hasam po sieci i dobrze się bawię z naszą popapraną kompanią miłośników Thornu. I tylko gdzieś między żołądkiem a wątrobą jakieś kłucie… (dr House na stówę obstawiałby toczeń… na szczęście dla mnie, to nigdy nie jest toczeń), że choć takie czekanie jest milsze, to odpowiedzialność też większa, bo nie chcę zawieść tych co czekali. Uff.

Złodziej był do pewnego stopnia przygrywką, ustawiał pewne wydarzenia w życiu Dory. Mag był kamyczkiem, który poruszył lawinę i do pewnego stopnia to właśnie od Bogów zaczyna się cała historia na dobre. Będzie szybko, mocno, czasem boleśnie, czasem zabawnie, opadają kolejne zasłony skrywające tajemnice i wszystko się zagęszcza. Nie wiem jak dla was, dla mnie ten rok naprawdę zacznie się 9 stycznia…

Wysyłam dziecinę w świat. Do ostatniej chwili mam ochotę przygładzić tu czy tam rozczochrane kosmyki rudej czupryny, ale zbyt przygłaskane nie pasowałyby do skórzanej kurteczki i powycieranych dżinsów, w których dziecina pomyka, więc niech tam wicherki już sterczą.

(Wizualizacja przybliżona, zamiast koszuli dziecina ma na piersi koszulkę AC/DC z wiadomych względów)
No, dobrze, idź i pokaż wszystkim na co cię stać łobuzie, starszy brat ukradł już sporo duszyczek, ty pokaż, że bogowie nawet w szaleństwie mogą dać się lubić. Mamusia pójdzie do kuchni, meliski sobie zrobi, na to kłucie między wątrobą a żołądkiem… bo przecież alkohol nie jest rozwiązaniem, prawda? Nie, meliska… może cały galon…  Czy tylko ja mam wrażenie, że im bliżej tym wolniej czas płynie? Może prześpię te kilka dni? Jadowska, weź się w garść, histeryzujesz! Meliska, dużo meliski.