Autor: Jada

Jednym z moich ulubionych odcinków Castle’a jest odcinek 19 z 5 sezonu. Kto nie widział, niech nie czyta następnego akapitu – SPOILER ALERT!!!
Rick z powodu gipsu i kontuzji jest uwięziony w domu. Z nudów podgląda sąsiadów przez lornetkę.  Niczym bohater „Okna na podwórze” jest świadkiem zbrodni… nikt nie traktuje go poważnie, a stawka szybuje w górę, gdy w niebezpieczeństwie znajduje się Beckett. Nie wie, że jego piękna dziewczyna, chłopaki z komisariatu,  przy wydatnej pomocy Alexis i Marthy (która jest tu niewątpliwie tajną bronią) pogrywają sobie z nim i za jego plecami szykują niezłą intrygę, zwieńczoną przyjęciem niespodzianką dla Castle’a.

Czytaj dalej „Tajna operacja czyli Jadowska dowiaduje się o wszystkim ostatnia”

Gdybym miała zaprosić trzy dowolne osoby (realne lub fikcyjne) na kolację, spożyłabym zapewne znakomity posiłek w towarzystwie Hannibala Lectera, Nathana Filliona i Jakuba Ćwieka. Ten ostatni nie dlatego, że tak nierealne byłoby spożycie z nim kolacji poza sferą fantazji, ale dlatego, że nigdy by mi nie wybaczył, gdyby nie dostał zaproszenia na kolację z Fillionem… I lepiej by to docenił i zachowywał się jak należy, bo na tym krześle mógł siedzieć Stephen King! Czytaj dalej „Kolacja na cztery ręce i osiem kolan”

Program był niesamowicie obszerny. Totalne szaleństwo. Jeszcze w domu próbowałam to wszystko sobie jakoś zaplanować. W kwestii punktów programu jestem jak dzielna zbieraczka pokemonów – chcę mieć je wszystkie. Lubię słuchać ludzi, którzy dzielą się swoją pasją, a nuż mnie nią zarażą? Bywało już tak więcej razy niż mogę zliczyć. Czytaj dalej „Pyrkon, cz. 3., czyli gdzie diabeł nie może tam Jadowska…”

Konwent to Ludzie. Oczywiście to też wszystko inne, atrakcji nieskończona ilość, ale bez ludzi, zabawa byłaby taka, jak n a oglądaniu przez 3 dni ciągiem kablówki nie ruszając się z kanapy. Dobrze, zdarzało się więcej niż raz, ale bez szału. Spotkanie z 1) dawno nie widzianymi przyjaciółmi, 2) znajomymi widzianymi po raz pierwszy (choć licząc miesiące spędzone wspólnie w Internecie, to już prawie małżeństwo), 3) nowymi ludźmi, którzy mają szansę zaliczyć grupę 1 lub 2, a także całą resztą, w tym także z wariatami, których wspomnienie wyciśnie uśmiech o 3 nad ranem, podczas oczekiwania na pociąg. Wariaci są niezbędni dla kolorytu, plus tu są NASI wariaci, a nie jakieś pierwsze lepsze barachło z poprzestawianymi klepkami. Czytaj dalej „Pyrkon, czyli zaawansowana nerdoza, exempla cudnej urody. (Odcinek 2)”

Jak zdać relację z Pyrkonu? Wróciłam i co i rusz ktoś pyta: i jak było, podobało ci się? Opowiadaj (za 3 minuty mam autobus, więc mamy czas)! Cóż… To jak pytać Alicję po powrocie z Krainy czarów „widziałaś tam coś niezwykłego?”, albo prosić Deana Winchestera, by w pięciu zdaniach opisał wrażenia z piekła (w kwestii intensywności, nie pokrewieństwa doświadczeń)… Czytaj dalej „Pamiętnik znaleziony w windzie, czyli pyrkonowa epopeja w odcinkach. Odcinek 1”

Są ludzie, nie rozumiem ich mimo prób, którzy zawsze skupiają się na negatywach, nie potrafią inaczej. Jedząc zajebisty tort wyłapią to, że perełki dekoracyjne są twarde i nie da się ich pogryźć, choć na kawałku ważącym nie mniej niż 300 gram na oko mieli ze 4 w maksie 6 perełek. To prawdziwa historia.

Czytaj dalej „Pollyana vs Scrooge”

Naprawdę lubię jeździć pociągiem. O ile nie trafię akurat na strajk kolei, ale to zdarzyło się jak dotąd raz… właściwie trzy razy, ale kto by liczył. Lubię stukot, który ma rytm sprzyjający wymyślaniu historii. Każda podróż to jakiś pomysł, który kiełkować zaczyna już gdzieś między Toruniem a Kutnem (no idea why, ale to zawsze jest Kutno, wcześniej czy później, aż się ciśnie na usta piosenka z okrutnym Kutnem, co miłość jak ręką, nieważne). Podróż pociągiem to na swój sposób sytuacja ekstremalna, wymuszona bliskość obcych ludzi, mała przestrzeń, mnóstwo czasu i jeszcze to siedzenie twarzą w twarz… Plus ja przyciągam wariatów, albo przynajmniej dziwaków. Zawsze tak było. Ma to swoje zalety – moje życie jest dzięki nim ciekawsze, nawet jeśli dość często popaprane. Czytaj dalej „Pociąg z szajbą i love story”

„Gdyby wszystkie promocje książek tak wyglądały, czytelnictwo znacząco by wzrosło” – powiedział do mnie Michał, perkusista PRL Jamu po koncercie. Nie wiem jak do was, ale do mnie pomysł, by premierę książki uczcić koncertem, drinkami i świetną zabawą, zdecydowanie trafia. Nie wszyscy, którzy chcieli, dali radę przyjechać. Jednych zniechęciła odległość („Aneta, czemu tylko Warszawa?”), innych zima, sesja czy wreszcie zapowiedziany na piątek strajk kolei. Mam nadzieję, że przy następnej okazji nie zatrzyma ich nikt, bo im więcej ludzi emanujących dobrą energią, tym lepiej.

  Czytaj dalej „Niezapomniane chwile w klubie Chwila”